Station Amsterdam Centraal

De geschiedenis

Het Centraal Station is gebouwd op drie aangeplempte eilanden in het IJ ( = een rivier). Hiervoor werd zand gebruikt uit de duinen bij Velsen, dat vrijkwam bij het graven van het Noordzeekanaal. Net als veel andere gebouwen in Amsterdam werd het gebouwd op houten palen (8687 palen om precies te zijn). Bij de bouw traden verzakkingen op, waardoor het werk enige jaren werd vertraagd. Op 15 oktober 1889 werd het station onder enorme publieke belangstelling geopend.

Aan de oostzijde van het station is het Koningspaviljoen (tegenwoordig Koninklijke Wachtkamer) te vinden, compleet met inpandige parkeerplaats voor een koets (tegenwoordig: auto).

Cuypers benadrukte met de twee torens aan weerszijde van de kap dat het station een "nieuwe stadspoort" was. Het stationsgebouw vertoont dan ook sterke gelijkenis met het in 1885 opgeleverde Rijksmuseum, dat door dezelfde architect aan de zuidzijde van de binnenstad is gebouwd.

Cuypers ontwierp wel het gebouw, maar de overkapping van de perrons viel buiten de opdracht. De eerste oplevering van het gebouw in oktober 1884 was dan ook zonder perronoverkappingen. De kap, bestaande uit 50 boogspanten en een overspanning van bijna 45 meter, werd ontworpen door L.J. Eijmer, ingenieur bij de Staatsspoorwegen. Cuypers ontwierp wel de decoraties voor de spanten en de kopgevels. De stationskap werd uiteindelijk in oktober 1889 voltooid.

Een tweede kap aan de IJ-zijde werd voltooid in 1922. In 1996 kwam er een derde "middenkap" tussen, ontworpen door Jan Garvelink, architect bij Holland Railconsult.

Aan de noordkant, langs de oever van het IJ zal er onder een vierde boogkap een nieuw busstation komen.