Danse macabre

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

De Danse macabre, Frans voor de Dodendans, is een muziekstuk van de Franse componist Camille Saint-Saëns. Het stuk werd op 24 januari 1875 voor het eerst opgevoerd. Een belangrijk instrument in het stuk is de viool.

Het stuk begint met twaalf slagen van de klok, die worden gespeeld door de harp. De schelle tonen uit de viool wekken de doden tot leven, begeleid door contrabassen en cello's. In het verhaal wordt de viool door de Dood bespeeld en speelt het verhaal zich op een kerkhof af. De Dood wekt de overledenen uit hun graven. De Dood speelt een soort van wals die steeds luider wordt en door steeds meer instrumenten omgeven wordt. De Dood dwingt de overledenen de dansen op de muziek. Hierna valt de muziek een stil en wordt het rustiger. De opbouw begint weer van voor af aan, maar dit maal zonder de viool. Nadat dit weer is stilgevallen, neemt de Dood het weer over en is de viool weer te horen. Volgens het verhaal vinden overleden geliefden elkaar weer terug. De Dood speelt een iets romantischer stuk. Een arme man verleid een rijke vrouw, terwijl de anderen toekijken. In 1875 was dit namelijk ongewoon, maar de Dood maakt geen verschillen. Ieder moet dansen met elkaar, rijk of arm, man of vrouw. Het romantischer stuk slaat om in heftig. Het wordt weer stil, maar de piano speelt door. Een hand gaat van links naar rechts over de toetsen en de wals wordt herstart in grotere omvang dan hiervoor. De overledenen weten dat de zon opkomt. Een haan kraait, gespeeld door de hobo, en de doden gaan terug hun graven in. De Dood, zittend op een grafsteen, maakt sluit het lied af.