In Flanders Fields

In Flanders Fields in McCrae's handschrift.

Klaprozen bij loopgraven

John McCrae, 1914

In Flanders Fields is een gedicht van de Canadese arts/luitenant-kolonel John McCrae. Het is één van de bekendste gedichten uit Vlaanderen en is in het Engels geschreven. De schrijver van het gedicht vertelt in het gedicht over de Eerste Wereldoorlog.

Bij het gedicht wordt vaak gedacht dat een oproep is tot vrede, maar eigenlijk is het een oproep aan de geallieerde mannen om de Duitsers te verslaan en zo vrede te brengen in Vlaanderens velden. De gedachte dat het een oproep is tot vrede is ontstaan omdat veel mensen alleen het eerste deel kennen.

In het gedicht is gekozen voor klaprozen, omdat deze alleen bloeien in gebieden waar andere planten inmiddels zijn gestorven. Door het omwoelen van de grond bij de loopgraven waren en tijdens de Eerste Wereldoorlog duizenden klaprozen, omdat andere planten kapot waren gerukt of geschoten. Ook is een klaproos rood (het bloed van de gevallenen) met een zwarte kern. Het zwart staat voor de rouw. In het zwarte deel kan je een kruis herkennen: het teken van het christendom en symbool voor verlossing.

John McCrae is uiteindelijk in 1918 in Boulogne-sur-Mer aan een long- en hersenvliesontsteking gestorven.

Tekst

Engels origineel

In Flanders fields the poppies blow Between the crosses, row on row That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below. We are the Dead. Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie In Flanders fields. Take up our quarrel with the foe: To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders fields.

Nederlands

In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen Tussen de kruisen, rij aan rij die onze plek aangeven; en in de lucht vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend zelden gehoord te midden van het kanongebulder aan de grond. Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden leefden we nog, voelden de dageraad, zagen de zon ondergaan beminden en werden bemind en nu liggen we in Vlaanderens velden Neem ons gevecht met de vijand weer op: Tot u gooien wij, met falende hand de toorts; aan u om haar hoog te houden Als gij breekt met ons die sterven zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen in Vlaanderens velden.