Oppervlaktespanning: verschil tussen versies
(waarom een schaatsenrijdertje op het water kan staan...) |
k |
||
| (10 tussenliggende versies door 6 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| + | [[Bestand:WassermoleküleInTröpfchen-2.svg|thumb|Oppervlaktespanning]] |
||
| − | [[Bestand: oppervlaktespanning is de eigenschap die het mogelijk maakt ronde zeepbellen [[Bestand:http://static.panoramio.com/photos/large/12963153.jpg]] |
||
| + | '''Oppervlaktespanning''' is een [[Natuurkunde|natuurkundig]] verschijnsel waarbij de [[Molecuul|moleculen]] aan het oppervlak van een [[vloeistof]] de kracht van de laag eronder voelen. Hierdoor hebben bijvoorbeeld [[water]]druppels hun ronde vorm. |
||
| − | te blazen, die ervoor zorg dat de regen die op je pas gewassen auto valt ronde druppels |
||
| − | vormt en die op het water lopende insecten redt van een verdrinkingsdood. Voor zeepbellen en regendruppels is de bos simpelweg de effectiefste vorm waarin de grootste hoeveelheid water het kleinst mogelijke oppervlak heeft. het doel is om zo veel mogelijk watermoleculen aan de andere watermoleculen aan andere watermoleculen te verbinden, omdat zo de stabielste configuratie ontstaat. oppervlaktespanning trekt de watermoleculen dus in een ronde druppelvorm. schaatsenrijders gebruiken een iets andere strategie. als je die goed bestudeerd, kun je zien dat elk ban hun pootjes een kuiltje in het wateroppervlak duwt waar het raakt. dat kuiltje vergroot het wateroppervlak, en dus reageert het water door te proberen zijn oppervlak te minimaliseren. dat doet het door tegen het insect omhoog te duwen, en zo wordt het diertje ondersteund. |
||
| + | Alle watermoleculen trekken elkaar aan als gevolg van de [[vanderwaalskracht]]en (deze kracht is genoemd naar [[Johannes Diderik van der Waals]], een Nederlandse natuurkundige uit de 19e eeuw) en de verbindingen die zo ontstaan noemen we waterstofbruggen. Midden in het water wordt er aan alle kanten aan de watermoleculen getrokken. Het lijkt dan alsof er niet aan getrokken wordt. Aan het oppervlak is dat anders. Er wordt wel aan de zijkanten en onderkanten getrokken, maar niet aan de bovenkant. Daardoor wordt het water naar beneden getrokken, maar daar beneden is dus ook al water. Het wordt een bolvorm, want dat heeft het kleinste oppervlak. |
||
| − | door vervuiling van het water met afwasmiddel en zeep, word de oppervlaktespanning lager, waardoor de schaatsenrijdertjes verdrinken. |
||
| + | |||
| + | [[Categorie:Natuurkunde]] |
||
Huidige versie van 22 apr 2023 om 12:42
Oppervlaktespanning is een natuurkundig verschijnsel waarbij de moleculen aan het oppervlak van een vloeistof de kracht van de laag eronder voelen. Hierdoor hebben bijvoorbeeld waterdruppels hun ronde vorm.
Alle watermoleculen trekken elkaar aan als gevolg van de vanderwaalskrachten (deze kracht is genoemd naar Johannes Diderik van der Waals, een Nederlandse natuurkundige uit de 19e eeuw) en de verbindingen die zo ontstaan noemen we waterstofbruggen. Midden in het water wordt er aan alle kanten aan de watermoleculen getrokken. Het lijkt dan alsof er niet aan getrokken wordt. Aan het oppervlak is dat anders. Er wordt wel aan de zijkanten en onderkanten getrokken, maar niet aan de bovenkant. Daardoor wordt het water naar beneden getrokken, maar daar beneden is dus ook al water. Het wordt een bolvorm, want dat heeft het kleinste oppervlak.