Ferdinand I der Beide Siciliën
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
Ferdinand Anton Pascal Johan Nepomuk Serafijn Januarius Benedictus (geboren te Napels op 12 januari 1751 - gestorven te Napels op 4 januari 1825) was de laatste koning van Sicilië (onder de naam Ferdinand IV) en de laatste koning Napels (onder de naam Ferdinand III). Hij maakte van Napels en Sicilië één koninkrijk, genaamd het Koninkrijk der Beide Siciliën. Hiervan was hij de eerste koning, onder de naam Ferninand I. Hij bleef dit van 1816 tot aan 1825. Hij werd opgevolgd door koning Frans I.
Levensloop
Jeugd
Ferdinands vader deed in 1756 troonsafstand. Hij was namelijk kort van tevoren koning van Spanje geworden. Volgens een aantal verdragen mocht Napels zich niet met Spanje verenigen, dus ook niet dezelfde koning hebben. Ferdinand was toen slechts 8 jaar en de Toscaanse markies Bernardo Tanucci. Tanucci wilde eigenlijk zelf koning van Napels worden en verwaarloosde daardoor het onderwijs van Ferdinand. Ferdinand ging hierdoor met de normale Napolitanen om en gin zelfs naar de markt om vis te kopen en vervolgens de prijs af te dingen; iets wat voor een koning zelfs nu nog ongewoon is.
Koning van Napels en Sicilië
Echter werd Ferdinand in 1767 meerderjarig en werd alsnog koning van Napels. Hij trouwde met de Oostenrijkse Maria Carolina. Zij was slimmer dan de koning en dreef daardoor haar zin door. Tanucci wilde haar tegenwerken, waarop ze hem liet ontslaan. De Engelsman John Acton, het hoofd van de marine, steunde haar wel. Maria Carolina wilde Napels namelijk ontdoen van de invloed uit Spanje en wilde relatie met Oostenrijk en Engeland herstellen. Acton steunde deze plannen en wist via haar de macht in handen te krijgen. Acton werd op deze manier premier en zorgde eigenlijk dat het heel slecht met het land ging.
Anders dan in de andere Europese hoven, steunde het Napolitaanse hof de Franse Revolutie en de koningin vond de ideeën hiervan zelfs interessant. Echter toen de Franse monarchie werd afgeschaft en de Franse koning en koningin werden onthoofd, waren de twee overvallen door angst en besloten mee te vechten in de oorlog tegen Frankrijk (de Eerste Coalitieoorlog).