Mozaïek

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Het beroemde mozaïekgewelf in de kathedraal van Cefalù, dat de Christus voorstelt

Het mozaïek is een kunstvorm met een meerkleurige techniek, die ontstaat door het gebruik van kleine stukjes materiaal. Het is ontstaan in Mesopotamië en heeft zich verspreid naar de wereld van de oudheid tijdens de periode van de oude Grieken en Romeinen. De tegels en patronen van verschillende materialen en kleur (stenen, glas , schelpen) zijn versierd met goud en edelstenen. De Byzantijnse werken, of mozaïeken, dateren uit de 5e eeuw na Christus.

Geschiedenis

Het mozaïek werd in de eerste plaats gebruikt met praktische bedoelingen in plaats van dat het voor de sier was: geglazuurde klei of kiezelstenen werden gebruikt om de muren of vloeren in aangestampte aarde te bedekken en te beschermen.

De eerste versieringen met kleikegels met een geëmailleerde basis van verschillende kleuren, werden gebruikt door de Sumeriërs om het ongebakken baksteenmetselwerk te beschermen. Deze vorm van mozaïek dateert uit 3000 voor Christus.

In het tweede millennium voor Christus, in het Minoïsch-Myceense gebied, werd een soort bestrating gebruikt als vervanging van tapijten die daarvoor werden gebruikt. De bestrating gaf een grotere weerstand tegen vertrapping en de vloer zelf werd zo waterdicht gemaakt. Dit werd later ook in Griekenland aangetroffen in de 5e eeuw eeuw v. Chr.

Mozaïek uit Thmuis, Egypte, door de Hellenistische kunstenaar Sophilos, ongeveer 200 voor Christus (Grieks-Romeins Museum van Alexandrië, Egypte).

Vanaf de 4e eeuw voor Christus worden blokjes van marmer, onyx en verschillende stenen gebruikt, die een grotere precisie hebben dan kiezelstenen. Dit gebeurde tot de komst van gesneden tesserae (tegels) in de 3e eeuw voor Christus .

Het eerste bewijs van een mozaïek in Rome stamt uit het einde van de derde eeuw voor Christus, ook om de aangestampte aarden vloer waterdicht te maken. Vervolgens zal met de verspreiding in Griekenland en Egypte een interesse ontstaan ​​zijn voor esthetisch onderzoek (verfraaing, schoonheid) en verfijning van de composities (vlakverdeling).

Arabesk mozaïek patroon

Aanvankelijk kwamen de arbeiders uit het oude Griekenland en zij brachten verwerkingstechnieken en mozaiek-onderwerpen uit de periode van Alexander de Grote mee. Het Romeinse mozaïek kreeg later een eigen stijl en verspreidde zich over het hele Romeinse rijk. Hun figuratieve thema's zag je overal. Het waren vooral geometrische motieven. Arabesken (Arabische patronen) en ook gestileerde plantvormen hadden de voorkeur.

In de vergevorderde keizerlijke periode kende het mozaïek zijn meest glanzende uitdrukkingen, zoals blijkt uit de archeologische vondsten, zowel in het Westen als in het Oosten. De slag bij Issus in Pompeii, de mozaïeken van Villa del Casale op Sicilië en Zeugma aan de Eufraat zijn enkele voorbeelden. De thema's van deze mozaïeken zijn gekoppeld aan beroemde historische gebeurtenissen, aan de klassieke mythologie, aan theater of scènes uit het dagelijks leven. De mozaïeken van het bovenste Adriatische gebied komen ook uit de late keizertijd: die van Altino en Aquileia. Die van de basiliek van Aquileia zijn oude voorbeelden van het mozaïek met christelijke thema's.

Byzantijnse periode

Ravenna, Mausoleo di Galla Placidia

De mozaïektraditie gaat verder met nieuwe stijlkenmerken in de Byzantijnse periode. De belangrijkste voorbeelden zijn de kerken van Ravenna, in het bijzonder de basiliek van San Vitale en die van Santa Sofia in Constantinopel (Istanboel). Van een latere traditie zijn die van Torcello. De talrijke mozaïeken die in het Midden-Oosten aanwezig zijn, zijn ook van Grieks-Byzantijnse invloed, een traditie die gedeeltelijk zal worden voortgezet met stijlen die nog steeds anders zijn in de periode van het Omajjaden -kalifaat.

Middeleeuwen

Vloermozaïek Otranto

In de middeleeuwse Romaanse kunst heeft het mozaïek om economische redenen geen belangrijke rol meer en kiest men liever het fresco als wanddecoratie. Wel wordt het mozaïek gebruikt voor vloeroppervlakken en bereikt het zijn hoogtepunt in de twaalfde eeuw, zoals blijkt uit het mozaïek van de kathedraal van Otranto, dat stamt uit 1163 - 1165. Op Sicilië krijgt mozaïekkunst echter een centrale plaats in de rijke Arabisch-Normandische kunst van de kathedralen van Monreale en Cefalù, in de Palatijnkapel, in de Martorana-kerk en in het Normandische paleis in Palermo. Tussen de elfde en twaalfde eeuw ontwikkelde zich vooral de Cosmatenstijl in Rome en Midden-Italië. De groeiende productie van geverfde keramische tegels zal het vloermozaïek vervangen voor veel lagere kosten.

Van renaissance tot heden

In de Renaissance is het mozaïek niet langer een op zichzelf staand creatief middel, maar wordt het een technische vaardigheid: het enige belang is de schijnbare eeuwigheid van het mozaïekmateriaal om een afbeelding 'onsterfelijk' te maken.

In het barokke tijdperk wordt het veel minder belangrijk dan architectuur en schilderkunst. In de architectuur wordt het gebruikt als vloerbedekking, met voorkeur voor het gesneden inlegwerk en eenvoud. Als afbeelding krijgt mozaïek alleen de voorkeur vanwege de grotere duurzaamheid en weerstand tegen slecht weer, dus het wordt dan voornamelijk op de gevels van gebouwen aangetroffen als bescherming.

Barcelona - Parc Güell - Gaudí

De twintigste eeuw is de periode die de wedergeboorte van het mozaïek laat zien. als bij het impressionisme is er sprake van kleurvlakjes. Ook wordt mozaïek door haar vereenvoudiging van vormen en heldere kleuren omarmd door het expressionisme en abstractionisme.

Met name Antoni Gaudí en Gustav Klimt pakken terug op deze duizendjarige techniek.