Socialistische Partij (Nederland)
| Socialistische Partij (SP) | |
|
| |
|---|---|
| Oprichting | oktober 1971 |
| Actief in |  Nederland
|
| Stroming | socialisme |
| Partijleider | Emile Roemer |
| Partijvoorzitter | Ron Meyer |
| Fractievoorzitters | |
| - Tweede Kamer | Emile Roemer |
| - Eerste Kamer | Tiny Kox |
| - Europees Parlement | Dennis de Jong |
| Zetels | |
| - Tweede Kamer | 15 |
| - Eerste Kamer | 8 |
| - Europees Parlement | 2 |
Portaal  Politiek
| |
_Logo.svg){kind=logo}
De Socialistische Partij, afgekort SP, is een Nederlandse politieke partij. De SP wordt beschouwd als de meest linkse partij van Nederland. De leider van de partij is Emile Roemer.
Tussen 1972 en 1993 heette de partij de Socialistiese Partij.
De SP is, zoals eerder gezegd, een linkse partij. Dit houdt in dat de SP voor een grote overheid is, die zorgt dat alles eerlijk verdeeld is. De SP onderscheidt zich van andere linkse partijen, omdat het tegen de Europese Unie is.
Geschiedenis
Ontstaan
Nederland had ooit een communistische partij, de Communistische Partij van Nederland (CPN). Twee bestuurders uit deze partij vertellen in 1963 aan de krant De Waarheid, dat er tussen China en de Sovjet-Unie een scheiding heeft plaats gevonden in de aanhangers van de het communisme. De CPN koos de kant van de Sovjet-Unie, maar twee communisten waren het hier absoluut niet mee eens. Zij waren voor de Chinezen en richtte een centrum op (Marxistisch-Leninistisch Centrum Nederland). Dit centrum was opgericht naar de ideeën van Mao Zedong, een belangrijke Chinese politicus. De twee communisten werden hierdoor uit de CPN gezet. Uiteindelijk ging de Binnenlandse Veiligheidsdienst zich hier ook mee bemoeien. Deze dienst hielp de twee communisten om een grote partij te stichten. Zo hoopte de dienst dat de CPN het moeilijker zou krijgen. De dienst had namelijk een infiltrant in de partij. Deze infiltrant werkte eerst bij de afdeling in Amsterdam en uiteindelijk werd hij lid van het partijbestuur. De infiltrant werd in 1968 ontmaskerd.
In 1970 viel het centrum uit een. Er kwamen twee nieuwe partijen, de Kommunistiese Eenheidsbeweging Nederland en de Marxistisch-Leninistische Partij van Nederland. De twee communisten van de CPN (Monjé en Schrevel) zaten in de Kommunistiese Eenheidsbeweging Nederland. Monjé was officieel niet actief binnen de partij, maar hield in feiten de hele partij draaiende. In 1971 reisde hij naar China en kreeg daar geld voor de aanschaf van een drukpers. Monjé stapte in 1971 af de partij en richtte een nieuwe partij op, de Kommunistiese Partij Nederland/Marxisties Leninisties. In 1972 werd de naam veranderd in Socialitiese Partij, geschreven zoals je het uitgespreekt, en in 1976 kocht de partij een pand in Rotterdam. Aan het eind van de jaren 70 had de partij zo'n duizend leden.
De gastarbeiders en het kapitaal
De SP bracht in 1983 het boek Gastarbeid en kapitaal uit. In dit boek werd de rol van de gastarbeiders uitgelegd. Ook kwam het gevaar van de islam ter sprake. Volgens de SP zouden de kabinetten van voor die tijd op dezelfde manier met immigratie zijn omgegaan. Deze manier zorgde volgende de partij dat de gastarbeiders slechte woon- en werkomstandigheden hadden, zich moeilijk konden aanpassen aan Nederland en dat Nederlanders voor deze problemen geen begrip hadden. De oplossing was volgens de partij dat mensen een keuze moesten krijgen. Of ze moesten in Nederland blijven of terugkeren naar eigen land. Iedereen die wilde blijven moest binnen een paar jaar een Nederlandse nationaliteit hebben. Deze gastarbeiders moesten een cursus krijgen waarin ze de Nederlandse taal en gewoonten leren kennen en leren over waar ze recht op hebben en welke plichten ze hebben. Met de gastarbeiders die naar hun eigen land terug keerden moest een regeling worden gemaakt, om zo in hun eigen land weer een bestaan op te kunnen bouwen.
Het boek zorgde voor veel kritiek. De CPN, de VVD en het CDA schrokken ervan. De Anne Frank Stichting noemde de partij zelfs racistisch! Het onderwerp werd in de Tweede Kamer vermeden. Pim Fortuyn zorgde dat het in 2001 onder de aandacht kwam.
Steeds bekender
In 1991 was de SP klaar met het communisme, keerde zich er van af. In 1993 werd de naam van de partij veranderd in Socialistische Partij, met de goede spelling. In 1994 kwam de SP in de Tweede Kamer terecht. De SP had in de Tweede Kamer toentertijd 2 zetels. Tijdens de verkiezingen voor de Provinciale Staten in 1995 en die voor de Eerste Kamer boekte de partij ook succes. Na de Tweede Kamerverkiezingen van 1998 had de partij 5 zetels, in 2002 9 zetels en in 2003 ook 9 zetels. In 2003 werd de partij de op-drie-na grootste partij. Bij de verkiezingen van 2006 had de partij 25 zetels. In 2010 verloor de partij een flink aantal zetels, de partij had er nog maar 15. Vermoedelijk kwam dit omdat vlak voor de verkiezingen de SP een nieuwe fractievoorzitter kreeg. Bij de verkiezingen van 2012 wist de partij toch om 15 zetels te blijven houden.