Rode biet

Rode biet Bèta vulgaris
Leefgebied	Oorspronkelijk Midden-Oosten]
Leefomgeving	voedingsgewas, akker, groentetuin
Behoort tot de	amarantfamilie
Portaal Biologie

De rode biet is het penwortelgedeelte van een bietenplant ,  in Nederland en België meestal bekend als bieten of bietjes, het staat ook bekend als de tafelbiet , tuinbiet, dinerbiet of gouden biet.

Het is een van de vele gedomesticeerde en gekweekte variëteiten van Beta vulgaris die worden gekweekt vanwege hun eetbare penwortels en bladeren, ook wel bekend als de snijbiet en ook verwant aan de suikerbiet.

Mogelijk komt de naam biet (bete) uit de taal van de Kelten.

Rode biet werd gedomesticeerd in het oude Midden-Oosten, voornamelijk vanwege hun groenten, en werd verbouwd door de oude Egyptenaren, Grieken en Romeinen. In de Romeinse tijd wordt aangenomen dat ze ook werden gekweekt voor hun wortels. Vanaf de Middeleeuwen werd rode biet gebruikt om verschillende aandoeningen te behandelen, vooral ziekten die verband hielden met de spijsvertering en het bloed.

Voedseltekorten in Europa na de Eerste Wereldoorlog veroorzaakten grote ontberingen, waaronder gevallen van mangelwurzelziekte , zoals hulpverleners het noemden. Het was typerend voor het eten van alleen rode biet.

Gewoonlijk worden de dieppaarse wortels van rode biet gekookt, geroosterd of rauw gegeten, alleen of in combinatie met een saladegroente. Het groene blad van de rode biet is ook eetbaar. De jonge bladeren kunnen rauw aan salades worden toegevoegd, terwijl de volwassen bladeren meestal gekookt of gestoomd worden geserveerd. In dat geval hebben ze een smaak en textuur (mondgevoel) die lijkt op die van spinazie. Rode biet kan worden geroosterd, gekookt of gestoomd, geschild en dan warm gegeten worden.