Turkse Republiek Noord-Cyprus

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Turkse Republiek Noord-Cyprus Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti
Hoofdstad	Lefkoşa
Aantal inwoners	382.230 (2019)
Oppervlakte	3.355 km²
Regeringsvorm	Semi-presidentiële republiek
Godsdienst	Islam (99%) Overig (1%)
Taal	Turks
Munteenheid	Turkse lira
Volkslied	İstiklâl Marşı
Nationale feestdag	Onafhankelijkheidsdag (15 november)
Erkend door:	Turkije

De Turkse Republiek Noord-Cyprus, ook wel Noord-Cyprus of Turks-Cyprus genoemd, is een niet-erkende staat in het noorden van het eiland Cyprus. Het land wordt enkel door Turkije erkend; alle andere landen beschouwen het als onderdeel van het land Cyprus. Zij vinden dat Noord-Cyprus is bezet door de Turken.

Zowel Cyprus als Noord-Cyprus spelen een belangrijke rol in het conflict tussen Turkije en Griekenland. Op het eiland leven zowel Turks-Cyprioten als Grieks-Cyprioten. Na de onafhankelijkheid van het Verenigd Koninkrijk in 1960 werd besloten dat Cyprus een zelfstandig land was en zich niet mocht aansluiten bij een ander land. In 1974 werd duidelijk dat 77% van de Cyprioten een Enosis nastreeft, de aansluiting van Cyprus bij Griekenland. Turkije besloot als reactie in 1983 Cyprus binnen te vallen en creëerde de Turkse Republiek Noord-Cyprus.

Geschiedenis

Cyprus was tot en met 1960 een kroonkolonie van het Verenigd Koninkrijk. In die tijd deed het Verenigd Koninkrijk afstand van haar koloniën. Turkije en Griekenland wilde beiden het eiland hebben, aangezien er op het eiland zowel Grieken als Turken woonden. Dit leidde tot onderhandelingen tussen Griekenland, Turkije en het Verenigd Koninkrijk. Akrotiri en Dhekelia bleven de enige gebieden die in bezit bleven van de Britten. De uitkomst was dat Cyprus onafhankelijk werd van het Verenigd Koninkrijk. Het land zou zelfstandig blijven en mocht zich niet aansluiten bij Griekenland of Turkije. Al voor de onafhankelijkheid waren er conflicten tussen de Turkse en Griekse inwoners, maar na de onafhankelijkheid werd dit alleen maar erger. In 1970 kreeg dit conflict de status van een burgeroorlog. De regering van Cyprus stond aan de kant van Griekenland en riep de bevolking op om de Turkse inwoners zowel politiek als economisch te boycotten. Dit leidde tot veel geweld van de Griekse inwoners tegen de Turkse inwoners. Deze vluchtten naar het noordelijke deel van het eiland, waar overwegend veel Turken woonden.

Ondertussen steunde Griekenland de zogeheten Enosis, de aansluiting van Cyprus bij Griekenland. In 1974 bereidde Cypriotische bondgenoten van Griekenland een staatsgreep voor. Zij wilden dat de Cypriotische president aftrad en Cyprus onderdeel zou worden van Griekenland. Ook was er opnieuw veel geweld tegen de Turkse inwoners. Turkije zag het als haar taak om deze inwoners te beschermen en wilde verkomen dat het eiland zich aansloot bij Griekenland. Datzelfde jaar nog bezette de Turken het noordelijke deel van het eiland tijdens de Turkse invasie van Cyprus. Dit leidde ertoe dat de Turkse Cyprioten geen geweld meer kregen te voorduren op dit deel van het eiland. Ze vluchtten ook massaal naar het noorden. Daarnaast werd de Enosis afgelast, mede doordat de junta in Griekenland dat jaar viel.

In het Zwitserse Genève waren onderhandelingen over het conflict en het lukte om een wapenstilstand te bereiken. De Turken riepen op het noordelijke deel van het eiland de Turkse Republiek Noord-Cyprus uit in 1983. De hoofdstad werd in tweeën gedeeld en er kwam een gedemilitairde zone. Turkije erkende het land als eerste. Als snel volgden Pakistan en Bangladesh. De westerse landen stonden echter aan de kant van Griekenland. Griekenland zag het uitroepen van de republiek als bezetting, terwijl Turkije het juist als bevrijding zag. Onderdruk van de Verenigde Staten en de VN trokken Pakistan en Bangladesh hun erkenning weer in.

Toen de banden tussen Griekenland en Turkije eind jaren 90 verbeterden, wilden veel Cyprioten weer één land vormen. VN-generaal Koffi Annan presenteerde in 2004 een plan om de twee delen te herenigen. Voorwaarde was dat beide delen moesten instemmen met het akkoord. De Turks-Cyprioten waren voor, maar de Grieks-Cyprioten stemden onder druk van Griekenland tegen. Turkije installeerde hierop militaire troepen op Noord-Cyprus. Het Griekse deel van Cyprus trad dat jaar toe tot de Europese Unie. Omdat de onderhandelingen mislukte was dit bij Noord-Cyprus niet het geval. Sinds 2008 is er zicht op een oplossing. Toen werd een belangrijke grensovergang in de hoofdstad verwijderd. Sinds 2015 zijn er gesprekken tussen de twee delen over een mogelijke hereniging. Dit wordt ook gezien als een belangrijk onderdeel in de gesprekken tussen EU en Turkije over mogelijke toetreding. In juli 2017 liepen deze onderhandelingen echter opnieuw stuk.